Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, zwolnieniem z podatku od nieruchomości objęte są m.in. budynki gospodarcze lub ich części położone na gruntach gospodarstw rolnych, służące wyłącznie działalności rolniczej. Muszą to być budynki położone na gruntach rolnych stanowiących gospodarstwo rolne. Zgodnie z art. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza. Także w myśl art. 1a ust. 3 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, przez użyte w ustawie określenie „użytki rolne” rozumie się grunty sklasyfikowane w ten sposób w ewidencji gruntów i budynków.
Organy podatkowe nie mogą dokonywać samodzielnych ustaleń faktycznych co do klasyfikacji określonych gruntów i budynków. Dopóki dane te nie zostaną zmienione, organy podatkowe mają obowiązek wyliczania podatku na ich podstawie i nie są władne do kwestionowania czy korygowania zapisów ewidencji gruntów i budynków. Organem właściwym do dokonywania zmian w tym zakresie jest starosta, jako organ prowadzący ewidencję.
Jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych, m.in. z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 18 kwietnia 2018 r., sygn. akt: I SA/Bk 72/18, jeżeli warunek położenia budynków na gruntach gospodarstw rolnych, czyli również sklasyfikowanych w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne nie jest spełniony, to wykluczona jest możliwość zastosowania zwolnienia. Nawet budynki typowego rolnika położone na gruntach niesklasyfikowanych jako użytki rolne nie mogą być zwolnione od podatku od nieruchomości.
Art. 7 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje, że zwolnione z podatku od nieruchomości są budynki i budowle zajęte przez grupę producentów rolnych wpisaną do rejestru tych grup, wykorzystywane wyłącznie na prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży produktów lub grup produktów wytworzonych w gospodarstwach członków grupy lub w zakresie określonym w art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw, zgodnie z jej aktem założycielskim.
Zwolnienie to odnosi się wyłącznie do grup producentów rolnych, wpisanych do rejestru tych grup na podstawie ustawy z 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach. Zwolnienie to nie obejmuje natomiast grup producentów wpisanych do rejestrów utworzonych w oparciu o inne akty prawne, np. ustawę z 19 grudnia 2003 r. o organizacji rynku owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku suszu paszowego oraz rynku lnu i konopi uprawianych na włókno. Tak stwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 28 marca 2017 r., sygn. akt: I SA/Po 1321/16.
Maciej Kania
źródło: na pytania odpowiada Alicja Moroz – prawnik
