Węgierki i śliwki węgierkopodobne - na jaką odmianę postawić?

W obrębie gatunku śliwa domowa (Prunus domestica L.) występuje duże zróżnicowanie form i odmian. Niemiecki systematyk Röder biorąc pod uwagę zróżnicowaną budowę morfologiczną poszczególnych organów roślinnych, podzielił go na cztery podgatunki. Węgierki należą do podgatunku Oeconomica, charakteryzującego się granatowymi lub brunatnymi owocami, najczęściej o kształcie wydłużonym, zwężonym przy szypułce, choć czasem może być on też elipsoidalny lub jajowaty. Miąższ węgierek jest zwięzły, aromatyczny, winno-słodki i zwykle dobrze oddziela się od pestki.

Śliwki typu węgierki cieszą się bardzo dużą popularnością wśród producentów i konsumentów. Są one chętnie uprawiane w sadach towarowych i na działkach. Ich drzewa dobrze rosną na ciepłych stanowiskach, osłoniętych od wiatru. Podobnie jak inne śliwy na podkładkach słabo rosnących, takich jak Węgierka Wangenheima, wymagają gleb żyznych, zasobnych w składniki pokarmowe i wodę, natomiast na podkładkach silnie rosnących, takich jak ałycza, ich wymagania glebowe są mniejsze. W zależności od odmiany i podkładki, węgierki rozpoczynają owocowanie między drugim a czwartym rokiem po posadzeniu.

Do głównych chorób utrudniających uprawę węgierek należą: ospowatość śliwy zwana szarką, brunatna zgnilizna drzew pestkowych i dziurkowatość liści drzew pestkowych. Podobnie jak w przypadku innych śliw, najpoważniejsze straty powoduje choroba wirusowa, zwana szarką, niestety często porażająca węgierki. Przykładem odmiany wykazującej silne objawy porażenia przez wirusa szarki, ale ciągle popularnej w uprawie, jest Węgierka Zwykła. Z powodu podatności na szarkę sporadycznie w uprawie spotyka się obecnie drzewa odmiany Węgierka Łowicka, a na znaczeniu straciła również Węgierka Dąbrowicka.

Juna, Azura, Tegera

fot. Mgr inż. Agnieszka Głowacka, IO w Skierniewicach/Węgierka Donieckaja Rannaja