Węgierka Białoruskaja
Ciekawie zapowiadająca się odmiana znajdująca się od kilku lat w badaniach IO. Jej drzewa rosną silnie i tworzą dość gęste korony. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą na przełomie sierpnia i września. Są one bardzo atrakcyjne, owalne, o masie 60–70 g. Okrywa je granatowa skórka z intensywnym nalotem woskowym. Miąższ jest pomarańczowy, soczysty, bardzo smaczny. Pestka dość dobrze oddziela się od miąższu, choć czasami z jednej strony częściowo przylega.
Węgierka Nowaja
Kolejna ciekawie zapowiadająca się odmiana znajdująca się od kilku lat w badaniach IO. Jej drzewa w pierwszych latach po posadzeniu rosną silnie i tworzą półwzniesione korony. Owoce dojrzewają na przełomie sierpnia i września. Są duże, atrakcyjne, o masie 50–60 g. Okrywa je granatowa skórka z intensywnym nalotem woskowym. Miąższ jest żółtopomarańczowy, soczysty, bardzo smaczny. Oddzielanie pestki od miąższu zależy od warunków pogodowych w danym roku oraz od owocu i raz jest bardzo dobre, innym razem średnio dobre.
Węgierka Włoska
Dawna odmiana o wyjątkowo smacznych owocach i nieznanym rodowodzie, uprawiana w Europie i w Stanach Zjednoczonych. Jej drzewa są wytrzymałe na mróz, ale owoce są podatne na szarkę. Drzewa rosną średnio silnie i tworzą kuliste korony. Owocują zwykle corocznie, ale plon jest bardzo zróżnicowany. Są częściowo samopłodne, lepiej plonują w obecności zapylaczy m. in. Węgierki Zwykłej. Owoce dojrzewają w drugiej połowie września. Są średniej wielkości, o masie 40–45 g, owalne. Okrywa je dość gruba ciemnogranatowa skórka z niebieskim nalotem woskowym. Miąższ jest pomarańczowożółty, jędrny, aromatyczny i bardzo smaczny, z bardzo dobrze oddzielającą się pestką.
Valjevka
Odmiana wyhodowana w byłej Jugosławii w wyniku krzyżowania śliw Prune d’Agen 707 × Stanley. Jest mało podatna na szarkę. Jej drzewa rosną średnio silnie, plonują dobrze i regularnie. Są samopłodne. Owoce dojrzewają zwykle w drugiej dekadzie września. Są średniej wielkości, o masie 30–40 g, a na drzewach obficie plonujących – drobniejsze. Mają charakterystyczny butelkowaty kształt. Okrywa je niebieskogranatowa skórka z intensywnym, szaroniebieskim nalotem. Miąższ jest żółty, dość zwięzły, soczysty, bogaty w cukry, z dobrze oddzielającą się pestką.
Haroma
Nowa niemiecka odmiana uzyskana ze skrzyżowania śliw (Ortenauer × Stanley 34) × Hanita. Jej drzewa rosną średnio silnie i tworzą rozłożyste korony. Kwitną średnio późno, wcześnie wchodzą w okres owocowania i plonują regularnie, bardzo obficie. Są samopłodne. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w drugiej dekadzie września. Są małe lub średniej wielkości, o masie 25–35 g, wydłużone. Okrywa je ciemnogranatowa skórka z intensywnym niebieskoszarym nalotem woskowym. Miąższ jest miodowopomarańczowy, soczysty i smaczny przy średnio obfitym owocowaniu. Przy obfitym plonowaniu jakość owoców ulega pogorszeniu i ustępują one smakiem innym odmianom o zbliżonym terminie dojrzewania.
Mgr inż. Agnieszka Głowacka Irena Szaleniec Instytut Ogrodnictwa – PIB w Skierniewicach
fot. tyt. envatoelemnets
